شقایق گفت: با خنده نه بیمارم، نهتبدار

اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگریدارم

 

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگوزیبایی

نبودم آن زمان هرگز نشان عشقوشیدایی

 

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزانبود

وصحرا در عطش می سوخت تمام غنچه هاتشنه

 

و من بی تاب و خشکیده تنم درآتشی میسوخت

ز ره آمد یکی خسته به پایش خاربنشسته

 

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود زآنچه زیرلب میگفت

شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چهبیماری

 

به جان دلبرش افتادهبود_اما_

طبیبان گفته بودندش

 

اگر یک شاخه گل آرد

از آن نوعی که منبودم

 

بگیرند ریشه اش راوبسوزانند

شود مرهم برای دلبرش

 

آندم شفا یابد

چنان با خودش می گفت بسی کوه وبیابانرا

 

بسی صحرای سوزان را بدنبال گلشبوده

ویک دم هم نیاسوده ،که افتاد چشم اوناگه

 

به روی من

بدون لحظه ای تردید شتابان شدبه سویمن

 

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد

و به ره افتاد

 

و او می رفت و من در دست اوبودم

واو هر لحظه سر را بهبالاها

 

تشکر از خدا میکرد

پس از چندی

 

هوا چون کوره آتش ،زمین میسوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام میسوخت

 

به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه بایدکرد؟

در این صحرا که آبینیست

 

به جانم هیچ تابینیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای برمن

 

برای دلبرم هرگز دوایینیست

و از این گل که جایی نیست خودش هم تشنه بوداما!!

 

نمی فهمید حالش را چنان میرفتو

من در دست او بودم

 

و حالا من تمام هست اوبودم

دلم می سوخت اما راه پایانکو؟

 

نه حتی آب، نسیمی در بیابانکو؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من میسوخت

 

که ناگه

روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر او کمشد

 

دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشهکرد_آنگه_

مرا در گوشه ای از آن بیابانکاشت

 

نشست و سینه را با سنگخارایی

زهم بشکافت

 

زهم بشکافت

اما!آه

 

صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو میکرد

زمین وآسمان را پشت رو میکرد

 

هر چیزی که هر کجا بود با غم رو برو میکرد

نمی دانم چه می گویم؟ به جای آب ،خونشرا

 

به من می داد و بر لب های اوفریاد

بمان ای گل

 

که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی

 

بمان ای گل

و من ماندم

 

نشان عشق وشیدایی

و با این رنگوزیبایی

 

و نام من شقایق شد

گل همیشه عاشق شد